De Uruguai a Galicia. A miña viaxe

Ola de novo!

Hoxe vouvos relatar a viaxe que tiven que facer cando eu e a miña familia deixamos Uruguai para vir vivir aquí. Unha viaxe moi longa que durou en total dous días. Dous días vivindo de avión en avión con toda a miña familia.

O primeiro aeroporto que pisei foi o Aeroporto Internacional de Carrasco, en Uruguai,  para viaxar a Arxentina e coller outro avión no Aeroporto Internacional de Ezeiza "Ministro Pistarini" en Bos Aires, onde nos levaron en buses ata o recinto porque o avión aterrou nun lugar onde non debía. Entón decatámonos de que nos faltaba unha maleta de man e a miña nai correu a collela, tanto foi o susto que esperamos unha hora dentro do aeroporto para esperar á miña nai que ao final tiña o meu pai.

Aeroporto Internacional de Uruguay © aeropuertodecarrasco.com.uy

Interior do Aeroporto de Carrasco

Aeroporto de Ezeiza © vuelos-buenosaires.com

 

Os buses do aeroporto de Ezeiza

De aí fomos a terra Brasilera, ao Aeroporto Internacional de Brasilia onde collemos o avión que nos traería a España. O voo durou catorce horas! 

Tocoume sentar diante dun neno que non paraba de mover o respaldo do meu asento, á dereita tiña ó meu pai e á esquerda á miña nai. Como vedes ía ben rodeada para que non me escapase, cousa que sería imposible porque tiña que pedirlle ao meu pai que se movese cada vez que quería ir ao baño.

Aeroporto de Brasília

Despois desas catorce horas sen durmir porque a azafata me dera café e o neno non paraba de moverse, e iso que a nai xa lle dixera de todo, o caso foi que por fin chegaramos a España, en concreto ao aeroporto de Barajas de Madrid, onde outra vez tivemos problemas coas maletas.

Aeroporto de Barajas en Madrid © fsim.latinforo.com

Solucionamos o problema das maletas e collemos o último avión. Eu xa me estaba a desesperar porque quería unha cama e durmir como unha marmota polo cansazo que tiña. 

O último avión tróuxonos ao aeroporto de Peinador en Vigo. Sen dúbida o peor dos catro voos que tiven que facer, o avión movíase moito e oíase o ruído da á dereita onde, casualmente me tocou sentar. Afortunadamente ó lado dunha ventá pola que puiden gozar da paisaxe montañosa de Galicia e esquecerme de que a miña irmá berraba, que o avión se ía partir en dous e a miña outra irmá rindo aos berros.

Imaxinádevos: os meus pais intentado que calase e mesmo veu a azafata para darnos de comer e dicirnos que non se ía partir en dous.

Aeroporto de Vigo-Peinador © aeropuertodevigo.wordpress.com

Ponte de Rande, chegando ao aeroporto de vigo

Ao pisar terra, á miña irmá sangroulle o nariz, creo que foi por dicir que o avión ía partir en dous. 

Entón foi cando nos recolleu un coñecido da familia para levarnos á nosa nova casa, e por fin, ao chegar a ela atopei catro camas, cousa que non tiña moito sentido porque eramos cinco. Tombeime na cama matrimonial e decidín durmir, pero ao pouco tempo espertei porque tiven un pesadelo, unha boa benvida para este novo país.

Despois deses dous días de turbulencias, empezou unha semana máxica de pesadelos e paseos por Galicia onde a chuvia nos daba a súa benvida a este mundo de fauna e flora tan especial en contraste do caloroso e sufocante que é Montevideo, e o mellor de tanta chuvia e tanto diluvio é que por fin deixei de ser asmática.

Arantei_Concello de Salvaterra

 

Arantei

O bo de viaxar dun país a outro é que coñecín moita xente nova, como os membros do grupo de Xapón, e moitos profesores e persoas diferentes; o malo é que os nenos cando son pequenos son moi crueis e se metían moito coa miña forma de falar e a miña dislexia. E ata aquí a miña viaxe. Déixovos outra foto magnífica que saíu moi ben grazas á miña man!

Venres 11, Portaventura, día 6

Mal que nos pese hoxe é o último día, pero que o sexa non quere dicir que cambie a rutina de pola mañá. Fixemos o de sempre e marchamos cara Portaventura. 

Chegamos a iso das doce do mediodía, e estivemos a esperar como cousa dunha hora para entrar, xa que aínda tiñan que imprimir as entradas. 

Montañas rusas: Dragon Khan (a vermella) e Shambala (a branca)

Por fin demos entrado, todo era abraiante. Antes de comer subimos nunha soa atracción, o Furius Bako, para o cal estivemos dúas horas a esperar na cola. Despois de comer, para o que tamén agardamos o noso, fomos á caída libre. Tamara como non ía subir, quedou na porta agardando, e ó baixar, xa non estaba, entón separámonos. Eu, Ceci, fun cos que quedaban ó Dragon Khan, unha montaña rusa con moitas voltas. 

Tamara foi con máis xente a ver un musical, e logo miraron un espectáculo de paxaros. 

Ó baixar do Dragon Khan atopeime a máis compañeiros, e queríamos subir nunha última atracción, como xa se achegaba a hora de marchar fomos correndo a unha de auga, da  que non lembro o nome e cando baixamos fomos cara fóra, en busca dos profesores e o resto de compañeiros.

Shambala

Ata aquí chegou a excursión; subimos no bus e saímos cara Galiza de volta, paramos ó pasar unha hora, máis ou menos, a cear e xa, ó subir o bus, caemos todos mortos de sono. Espertamos un par de horas antes de chegar ó instituto. Ó chegar sentamos nas maletas a agardar que nos viñesen buscar.

E ata aquí chegou a nosa viaxe de fin de curso á Barcelona, e o noso traballo para o blog de informática.

Xoves 10, Vila Nova i la Geltrú, día 5

A mañá foi idéntica ás anteriores, erguernos, prepararnos, almorzar e para o bus. Solo cambiou en que collemos as caixiñas do pícnic.

Caixiñas de Pícnic

Fomos cara Vilanova i la Geltrú, como o primeiro día, pero non íamos tan cansos como cando chegamos de Salceda. Pola mañá fixemos kaiak, que é unha cousa que cansa moito, e logo fixemos vela, e nos demos un baño no Mediterráneo tirándonos dende o barquiño. A auga estaba bastante fría, pero nos deu un pouco igual. Despois disto nos duchamos e fomos cara un parque, onde íamos xantar os nosos famosos pícnics. Nese parque voou comida por todos lados. Se non querías a froita, o da toalla de enfrente seguro que si.

O "Nicky's"

Ó acabar de comer volvemos á praia, onde íamos xogar ó volei e ó fútbol praia. Foi bastande divertido, aínda que Ceci acabou cun pé inchado por mor dunha patada de David Romero, e cun corte no xeonllo.

Ó acabar os partidos quitamos a area que tiñamos enriba e tiramos unha foto en grupo. 

Subimos ó bus e volvemos cara Calafell. Despois de cear, os que quixeron, volveron ir ó "Niky's", e os que non tiñan ganas de festa quedaron a "durmir" no hotel.

BCN; David e Sebi DÍA 6

Era o último día, todos eramos conscientes, levantámonos coa resaca da noite anterior (alcol non, xa sabedes) mais non parabamos de rir recordando os mellores momentos pero, no fondo, todos estabamos algo tristes porque xa era o derradeiro día. 

Quixémolo gozar como se merecía, levantámonos de bo humor, fomos almorzar, respirábase no ambiente un "colegueo" que botaríamos de menos xa cando estiveramos en Salceda, porque eramos a maioría moi amigos, pero alí era diferente, todos eramos amigos, todo era bo rolo.

Ao rematar o almorzo collemos as maletas e xa as metemos no bus, so levábamos enriba o necesario e imprescindible. Chegamos a PortAventura arredor das 11, estivemos na porta esperando bastante tempo, pero sentounos xenial, a maioría botamos unha sesta. Ao fin entramos no parque, estabamos emocionados, pero un pouco durmidos.

 Á primeira atracción que fomos foi o Furius Bako,foi unha auténtica animalada, a cola que había que esperar digo, levábamos unha hora e media esperando e, de repente unha milagre, estragouse a atracción; toda a xente que estaba na cola marchou, e nós, os galegos, nun ataque de positivismo, avanzamos na cola, aforrándonos horas e horas, e aos cinco minutos... ¡zas! A atracción volve funcionar xusto cando estamos a metros da entrada, foi un gran golpe de sorte. A atracción impresionounos moito, saímos moi emocionados todos, e cuns pelos de tolos.

Xa era a hora de xantar, chegabamos tarde ao bufet, e aínda por riba, non sabíamos case nin onde era, pero chegamos. A comida, unha cousa rara, parecía cartón, o único bo eran as Danet, pero non había de chocolate, tamén era mala sorte. Despois de ter algún que outro problema na cola, e discutir cuns cataláns, sentámonos no gran comedor a comer. Héctor era o maior crítico da comida, e ao saír do comedor, non quixo ir á Caída Libre por medo a botar, eso que fan chamar comida, fóra. Nesta atracción esperamos nada máis e nada menos que unha hora e media, pagou a pena, parecía que quedabas arriba e en menos de dous segundos xa estabas abaixo.

Cando saímos da Caída Libre fomos directos ao Dragón Khan, outros foron ao Shambala, pero nós grazas a ir á Caída Libre e ao Dragón Khan fomos a dous grandes, mentres que os outros só foron ao Shambala. No Dragón Khan esperamos arredor de dúas horas, e na cola, unha rapaza duns dezasete anos non paraba de molestar, parecía que ía algo bebida, pero fixemos oídos xordos e aguantamos as ganas de contestarlle máis dunha cousa. Cando chegamos e nos sentamos na atracción, a rapaza que traballaba na organización miroume a camiseta do Real Madrid e díxome que non lle gustaba, eu todo cheo contesteille que si prefería ,a quitaba e chiscoume un ollo. 

Ao saír desa atracción quedábanos tempo para facer un pouco o parvo por alí. Nós de bobos fomos a unha atracción de auga cando xa apertaba o fresquiño, empapámonos e volvimos correndo cara o bus, esperábanos unha larga viaxe en bus cara a casa.

Na primeira parada aseámonos e cambiámonos de roupa, o agradecemos todos para o noso olfacto no bus. Era unha tortura a calor que ía nese bus, eu rocei a loucura, case non durmín e non parei de dicir parvadas sen sentido, non quería chegar e asimilar que a gran excursión a Barcelona, tocaba o seu fin...

Día 6 en BCN versión chicas USA ♥

Moi boas de novo xente. 

Nesta entrada contaremos o noso último día que pasamos na nosa queridísima Barcelona. Alá imos!

Día 6, venres 11 de abril.

Era o último día e tocaba facer as maletas pero aínda quedaba unha cousa por ver e gozar, tiñamos que ir a PortAventura. 

Mogollón de institutos apalancados
á espera de entrar en PortAventura

Espertamos pola mañá cedo cunha sensación agridoce. Por unha banda alegrabámosnos de que xa tocase ir a PortAventura, pero por outra, estabamos de capa caída xa que remataba a nosa marabillosa experiencia. 

Para non variar, a metade da xente tardou unha chea en baixar ó comedor pero desta vez, non esperamos por ninguén. Esta mañá, como estabamos fartas daquela agua con zume, levamos dos nosos propios zumes que mercaramos o mércores.

Ó rematar subimos as habitacións e tocounos recoller o noso cortello. Tiñamos o cuarto patas arriba. O mellor foi pechar as maletas con tres persoas sentadas enriba delas. 

Tras ter todas habitacións recollidas e as maletas feitas, entregamos as chaves e despedímosnos do hotel Ramblas Miramar. Cargamos a pesada equipaxe no autobús e tamén despedimos o pobo de Calafell.

Shambhala

Ao chegar a PortAventura, flipamos coa cantidade de rapaces que había na entrada esperando a que abriran as portas. Como era o día da apertura  despois do peche de inverno, aquilo estaba repleto de adolescentes. Os rapaces do noso instituto volvíanse tolos por ver tanta rapaza (demasiadas "chirrisquis" para eles)

Conseguimos entrar as 12 da mañá e nada máis pisar o parque, xa nos puxemos na cola do Furious Bako. Había tantas cousas por ver, pero tantísima xente nas colas... Cando xa levabamos un bó rato na cola, avisouse que a atracción estaba avariada e toda a xente se foi menos nós, que tiñamos fe en que a arranxasen. E así foi, polo que conseguimos adiantar un bo anaco. As dúas horas de cola pagaron a pena por montar en semellante atracción!

Logo fomos xantar a La Cantina, un lugar precioso. Vos mostramos unha imaxe para que a podades ver:

Cantina o máis puro estilo mexicano onde comemos.

Far West.

O segundo destino de Laura foi a montaña rusa chamada Shambhala. Aí estiveron toda a tarde esperando na cola! Foi horrible. Nela  montaron: Ainhoa, Blanca, Lara, Pérez, Héctor, Óscar, María e ela. Finalmente Lara e Laura foron dar un paseo polo Far West. 

O segundo destino de Andrea foi, nada máis saír de comer, facer unha cola de dúas horas na caída libre xunto a: Marisé, Lois, Sebi, Jose, Nerea Pérez, Laura F. e Kevin. Sinceramente, deixounos sen palabras!

Tamén foron ó Dragón Khan e dúas horas máis de cola. Outra que foi incrible!

Por último, cando xa ía pechar o parque, fomos correndo como tolos, case todos, a unha atracción de auga que non tiña nadiña de cola. A verdade é que botamos a correr como tolos e todos os que íamos encontrando do noso grupo, íanse sumando ao maratón. 

Quedamos todos molladiños coma pitos pero moi fresquiños.

Far West

Tras saír desa atracción, rematou a nosa visita a PortAventura. Ó saír, collemos o noso autobús e puxémosnos en marcha en dirección Salceda. Desta volva, o autobús era un fervedoiro cunha peste a humanidade incrible. Ao final, medio autobús quedou case en coiros. A viaxe durou toda a noite e pola mañá, as 9h, xa estabamos no instituto finalizando así a nosa marabillosa e inesquecible excursión de fin de curso de 4ºESO. 

De parte das tres, aproveitamos para dar as grazas a todos os nosos compañeiros, profesores (os que foron e os que non) e monitores, a xente que nos comprou bolos/plantas, etc. e ao instituto por ofrecernos a oportunidade de vivir tal experiencia xuntos.

E isto foi todo, esperemos que vos gustasen as nosas entradas da marabillosa excursión e...

Ata pronto!

Barcelona ♥ from Andrea Vaqueiro on Vimeo.

Chicas USA, día 5 en Barcelona ♥

Molt bones de nou!

Xa estamos de volta con unha nova entrada, en esta ímosvos contar o noso quinto día, que para non variar éche moi movidiño. Imos alá! 

Día 5, xoves 10 de abril.

Esta mañá tardamos bastante en espertarnos xa que a noite anterior saíramos. A verdade é que todo o mundo chegou tarde ao almorzo por quedarse durmido. Cando chegaron todos pasamos ao comedor onde almorzamos e comemos ata fartarnos xa que de tanta troula tiñamos fame.
Despois do almorzo déronnos un rato para prepararnos xa que íamos pasar todo o día na praia.

Andrea e Mar tras terminar o
paseo en vela e kayak

O noso plan de hoxe era do máis activo. Pasamos o día n praia de Vilanova i La Geltrú onde, pola mañá, fixemos vela, kaiak, e, pola tarde, fútbol e voleibol. Dende o noso hotel, Ramblas Miramar, ata a praia de Vilanova i La Geltrú había uns corenta minutos de viaxe, e como de costume Sergio e Lois seguían deleitándonos coas súas fermosísimas voces.
Ao chegar os monitores dirixíronnos ata un sitio onde gardaban os traxes de neopreno e alí puidemos cambiarnos e polos. Unha vez vestidos fomos ata a praia e dividímonos en dous grupos, un para facer kaiak e outra para facer vela.

A nosa queridísima caixiña de pic-nic

A min e a Laura tocounos primeiro ir en kaiak.  Tivemos que pornos por parellas para que nos fora máis fácil movernos pola auga. Antes de poder subirnos neles, os monitores explicáronnos como debiamos facer para movernos máis rápido e sen facernos dano. A verdade é que non parecía moi difícil pero resultounos un pouco complicado ao principio, aínda que despois foinos bastante fácil.
Andrea, como estaba noutro grupo, fixo primeiro vela e logo kaiak. A Laura tocoulle ir de parella con  Ainhoa e a min tocoume con Rodrigo. A verdade e que ir en kaiak cansa bastante xa que non paras de remar. Estivemos  uns corenta minutos aínda que paramos un chisco. 
Despois de que xa pasara unha hora tivemos que cambiar á vela. A Andrea, na primeira quenda de vela, tocoulle con Marisé, María, Mar, Isa e Nerea, e a min tocoume con Laura, Ainhoa, Tamara, Héctor, Lara e Blanca na segunda quenda. Despois de vinte minutos navegando, preguntámoslle ao monitor se nos podiamos tirar a auga porque ía algo de calor e xa que estabamos alí había que aproveitar. O monitor díxonos que estábamos un pouco tolos porque a auga estaba bastante fría aínda que a nós non nos importou e tirámosnos de todas formas. 
Gustounos moito ás tres ir en vela,  xa que era moi relaxante e non tíñamos que facer gran cousa, e como ben sabedes somos moi vagas. Pasada unha hora volvemos á praia.
Unha vez reunidos volvéronnos levar a onde nos cambiáramos anteriormente para que puidésemos quitar o traxe e darnos unha ducha.

De troula no Nicky's!

Nada máis terminar dirixímosnos ao autobús para coller as nosas caixas de pícnic e ir ata o parque que se encontraba ao lado da praia. No noso pícnic había dous sándwichs, unha botella de auga, chocolate, un batido, algunha peza de froita e pouco máis. A verdade é que se estaba moi ben tirados no chan, á sombra e comendo e ata aproveitamos para botarnos unha sestiña.  
Chegadas as catro fomos ata praia. Volvéronnos a dividir en dous grupos, un para xogar ao fútbol e outro para xogar ao voleibol e logo cambiar. Como xa sabedes, Andrea tiña mal a man e polo tanto só puido xogar ao fútbol (mentres xogaban o volei, os profes convidáronna a tomar algo con eles). Foi unha tarde do máis divertida xogando e pasándoo ben todos xuntos. 

Laura e Sebi en na discoteca Nicky's

Cando xa se facía de noite, os profesores dixéronnos que nos tíñamos que ir para que nos dera tempo a chegar ao hotel e cear. Tardamos corenta minutos en chegar o hotel e a maioría estabamos durmidos, aínda que como debedes de supor, Sergio e Lois non paraban nunca de cantar!
Nada máis chegar ao hotel déronnos apenas dez minutos para subir ás habitacións e baixar a cear. No comedor, como todas as noites, estaban os anciáns aos que sempre lles puñan música e non paraban de rir e bailar. De feito, Lois chegou a bailar cunha muller que a pesar de ter os seus anos era moi divertida e movíase moi ben. 

Ao contrario dos outros días puidemos saír por aí de troula. A noite comezou no "Nicky's" onde nos atopamos rapaces e rapazas da nosa idade e de máis, de distintos sitios cos cales fartámonos de bailar. O dono da discoteca, que a verdade estaba un  pouco mal da cabeza, era máis ca divertido e tamén bailou moito con nós. Iso si, de vez en cando íamos ao "On Sempre" que era xa como noso, ademais levabámosnos tamén moi ben co dono, Toni.
Non sei moi ben a que hora chegamos ao hotel, iso si, todos estabamos moi felices. Foi unha noite inesquecible e divertida que lembraremos sempre.

Bueno xente, ata aquí a nosa entrada, espero que vos gustase e que queirades ver como acaba esta excursión tan divertida. Adeu :)

Presentación de Noelia, Carla e Alicia